De milieubeweging ontstond in de jaren zeventig van de vorige eeuw als de coördinatie van lokale protesten aan de basis, onder het motto "think global, act local". Destijds, en ook nu nog, kunnen veel acties ter ondersteuning van milieuduurzaamheid of sociale rechtvaardigheid op lokaal of regionaal niveau worden uitgevoerd, met een minimale noodzaak tot coördinatie met andere acties. De actie, de kosten en de baten blijven lokaal. Voorbeelden van dergelijke acties kunnen zijn: stadsplanning ter ondersteuning van actieve vormen van mobiliteit (fietsen, voetgangers), preventie van watervervuiling, hulp aan daklozen of weerstand tegen schadelijke infrastructuur of apparatuur. De CosmoPolitieke Coöperatie ondersteunt en coördineert dergelijke acties. Daar kan het bij blijven. Er is inderdaad een hedendaagse aantrekkingskracht in deze visie van zelfregulerende micro-gemeenschappen die vreedzaam naast elkaar zouden leven en vrijelijk zouden coördineren met behulp van het internet, als de ultieme utopie van het anarcho-libertarisme dat populair is aan de Amerikaanse westkust.
De CosmoPolitieke Coöperatie gaat echter verder dan deze steun voor kleinschalige, lokale acties. Het heeft ook tot doel het juridische, regelgevende en budgettaire kader op grote schaal te transformeren, indien nodig, wanneer dit kader de ontwikkeling naar de nagestreefde Sociëteit van Overeenstemming in de weg staat. Om dit te doen, maakt zij gebruik van bestaande democratische instellingen en handelt zij rechtstreeks op politiek gebied.
De reden voor deze keuze om in te grijpen in grootschalige politieke instellingen is de volgende.
De uitdagingen van de 21e eeuw zijn mondiaal: de actie op de ene plaats heeft gevolgen op andere plaatsen. De belangrijkste illustratie van deze situatie is de klimaatverandering, waarbij alle mensen één atmosfeer delen, en één gemeenschappelijk broeikasgasemissiebudget waarbinnen we moeten blijven om de klimaatverandering onder 1,5°C te houden. In deze situatie zouden de talloze bovengenoemde micro-gemeenschappen moeten worden gemaakt van perfect geïnformeerde heiligen om spontaan te convergeren in de richting van een eerlijke verdeling van deze begroting, en om deze na te leven. Elke gemeenschap heeft, als ze aan zichzelf wordt overgelaten, een excuus om minder inspanningen te doen, en om van de anderen te verwachten dat ze meer doen, en zelfs een stimulans om haar verplichtingen niet na te komen: door als eerste te doen, profiteren ze van de inspanningen van de anderen, en dragen ze niet de kosten. Dit staat in de speltheorie bekend als "free riding" en wordt geverifieerd door het huidige gedrag van de bestaande natiestaten na het Akkoord van Parijs van 2015: samengevat leiden de verbintenissen van alle partijen tot een klimaatverandering van 3°C, ver boven de doelstelling t . Er is geen reden waarom micro-gemeenschappen zich beter zouden gedragen dan de natiestaten.
Dit illustreert het belangrijkste, massale nadeel van de anarcho-libertarische visie op de vrije coördinatie van microgemeenschappen: het gebrek aan coördinatie en overeenstemming tussen deze microgemeenschappen, met inbegrip van het vermogen om afspraken af te dwingen zodra deze zijn gemaakt, zoals benadrukt in onze document (chap.2). Hoe groter het aantal te coördineren entiteiten, hoe moeilijker de coördinatie. Alleen grootschalige politieke instellingen zijn in staat om een gemeenschappelijke, overeengekomen reeks regels op te stellen en deze ten uitvoer te laten leggen. Bij gebrek aan een dergelijke overeenkomst escaleren conflicten tot geweld en oorlog. Ter illustratie: de bevolking in de hooglanden van Papoea-Nieuw-Guinea was tot in de jaren veertig van de vorige eeuw verdeeld in duizenden kleine onafhankelijke dorpsgemeenschappen, die tijdens de wereldoorlogen tegen eindeloze vendetta's streden met een sterftecijfer dat hoger lag dan dat van Europa. Deze situatie is die van de mens gedurende het grootste deel van zijn geschiedenis en prehistorie. Toen de Nederlandse bestuurders aankwamen, onderwierpen de inwoners zich heel gemakkelijk aan deze neutrale, externe macht, waarvan ze een duurzame vrede1 verwachtten en kregen.
Anders gezegd: een politieke situatie die bestaat uit meerdere, kleinschalige, onafhankelijke gemeenschappen is in het verleden al berecht en mislukt, ondanks pogingen van millennia van menselijke geschiedenis en prehistorie. Dit falen is niet te wijten aan een gebrek aan technologie (en kan dus niet worden verzacht door een instrument als het internet). Het is inherent aan het feit dat onafhankelijke gemeenschappen geen instelling hebben die hen in geval van een conflict vreedzaam tot overeenstemming kan brengen, zodat ze in een permanente oorlog terechtkomen - zonder tijd of energie om zich te wijden aan grootschaliger kwesties zoals de klimaatverandering of een van de mondiale uitdagingen van de 21e eeuw.
1 Diamond, J.: "De wereld tot gisteren. Wat kunnen we leren van traditionele verenigingen", Viking books, New York, 2012 - http://www.jareddiamond.org/Jared_Diamond/The_World_Until_Yesterday.html